Akwitania – Lore Warhammera

Złudniki to istoty z Warhammer Fantasy Roleplay II – złe duchy, zamieszkujące puste budynki. Wabią podróżnych za pomocą iluzji sprawiających, że dana ruina jest zamieszkana. Ci, co jednak dali się zwieść tym monstrom, czekał smutny koniec – nocą byli mordowani przez nich. Wydaje się, że to właśnie śmierć ofiary podtrzymuje życie Złudnika. 
Zwykle występują samotnie, aczkolwiek czasami jest i tak, że mogą się zagnieździć w kilku w opustoszałym zamczysku. Nawet wtedy każdy zazdrośnie strzeże części swojego terytorium, bez prowokowania kłótni z innymi Złudnikami. Co ciekawe jednak, złudnik jest w stanie przybrać iluzoryczny wygląd dowolnej żywej istoty, a nawet stworzyć naraz kilkanaście różnych postaci, z których każda porusza się niezależnie. Wzmacnia to moc iluzji ducha i podtrzymuje oszukańczą wizję przyjaznego domu. Każda z takich manifestacji może opuścić dom, ale nie za daleko…
Iluzja Złudnika rozciąga się również na zewnętrzny wygląd opuszczonego domostwa/zamku. Iluzja ta jednak tylko maskuje obskurny wygląd budowli. 
Jak już wspomniałem – Złudniki to duchy, ale nie są jak typowi nieumarli, ani też nie są istotami Chaosu pomimo swych mocy iluzji. Najczęściej występują w Akwitanii, gdzie jest wręcz przesyt pustych fortec. Niestety nie wiadomo, jak powstały.

Tutejsze rycerstwo bije się głównie między sobą, wynika to choćby z położenia geograficznego, braku naturalnych zagrożeń i z tego, że Zwierzoludzie mało kiedy wyściubiają nosa zza Lasu Cieni. Rycerze ci jednak sami twierdzą, że bronią swego honoru i przekonań, lecz nie zmienia to wewnętrznego obrazu księstwa, pełnego intryg i waśni, często rozstrzyganych poprzez pojedynki lub krwawe boje między szlacheckimi rodami. Akwitańczycy mają opinię porywczych i upartych, tutejsi rycerze są jednak najbardziej znani w całej Bretonnii.
Z powodu owych krwawych wojen, zwyczajna ludność często zwiewa z tego księstwa w obawie przed gniewem rozwścieczonych rycerzy. Inni z kolei próbują zyskać chwałę we względnie bezpiecznym starciu z dzikimi bestiami, których w Akwitanii wiele nie ma. Zdarzają się i tacy, co mają dość tych ciągłych waśni i po prostu odchodzą z kraju.
Na dworze książęcym jest nie lepiej. Ważniejsze rody kłócą się, a nowy władca, zamiast ogarnąć problem i załagodzić go, sam niektóre z nich podsycił. Aczkolwiek część udało mu się rozwiązać, lecz nie ma na tyle siły i czasu, by zrobić to z resztą. Niektóre ze sporów jednak trwają już od dziesiątek lat i ani książę Armand, ani jego poprzednicy, nie mają szans załagodzić waśni, które zdążyły obrosnąć w legendy. Najdłuższy z konfliktów to ten od rodów d’Elbiq i du Maisne – początek tej nienawiści wiąże się z gwałtem na córce jednego z wielmożów. Ten haniebny dzień miał miejsce kilkaset lat temu i do dziś nie rozwiązano tego sporu. Podobno za gwałt odpowiada młodzieniec z drugiego rodu. Teraz już nikt nie pamięta, kto zawinił, komu córka została zgwałcona, ale nadal oba te rody się nienawidzą. Od tej pory ciągle zwolennicy obu tych rodów biją się między sobą, toczą bitwy, na których pojawiają się nawet gapie. Wygląda to tak absurdalnie, lecz oba te rody nie spoczną aż do śmierci.
Drugi ze słynnych sporów ciągnie się między diukiem z Desroches (ziemie Akwitanii na zachodzie), a markizem z Fluvii – zamku na północy księstwa. Niegdyś diuk z Desroches i pan zamku Fluvii byli nierozłącznymi przyjaciółmi. Blisko dziesięć lat temu nagle popsuły się ich relacje – jakim cudem? Nie wiadomo. Wiadomo jednak, że są wartymi siebie przeciwnikami, obaj w końcu równie dobrze władają kopią i mieczem, jak i obdarzeni są zmysłem taktycznym i inteligencją. Na razie prowadzą dość nietypową dla siebie wojnę podjazdową, ale jeśli to przerodzi się w otwartą wojnę domową, to może ona pogrążyć całą Akwitanię. Relacje między Akwitanią, a pozostałymi księstwami są neutralne – tutejsi mieszkańcy mają dość własnych problemów, a z kolei rycerze sąsiednich księstw mają na tyle zdrowy rozsądek, by nie mieszać się w konflikty sąsiada.

W Akwitanii znajdziemy 3 ciekawe miejsca: stolicę księstwa, twierdzę d’Epee i Wolne Derrevin.
Zacznijmy od Derrevin – położone na wschodzie księstwa ziemie, znane jako Wolne Derrevin, są zamieszkane i władane przez miejscowych chłopów.

Dlaczego jednak włada tam chłopstwo? Ma to związek z okrutną władzą byłego lorda tego terenu – swoimi czynami doprowadził do powstania chłopskiego, pierwszego udanego w historii Bretonnii. Nikt nie chciał bowiem pomóc władcy tego skrawku Akwitanii. W trakcie rozruchów zginął owy wódz, a podczas plądrowania jego zamku okazało się, że tak naprawdę był on wyznawcą Nurgla.
Gdyby jednak nie obawa pobliskich rycerzy i ich ciągłe zatargi między sobą, bunt byłby raczej krwawo stłumiony. Dzięki temu, że jednak nie doszło do interwencji, chłopi zdążyli się zorganizować, poprosić o pomoc tzw. Zakapturzonych i przygotować się do obrony przed faktycznym atakiem – do niego nie doszło, zamiast tego ruszyło paru rycerzy „na pałę”, którzy zginęli od włóczni chłopów.

Twierdza d’Epee.
Znajdująca się pośrodku księstwa Akwitanii twierdza d’Epee stanowi ukoronowanie typowego dla akwitańskiej szlachty upodobania do przesadnych fortyfikacji. Pradziadek panującego obecnie lorda d’Epee był sławnym rycerzem, lecz brawura i uwielbienie do pojedynków narobiło mu kłopotów. Cały majątek przeznaczał na rozbudowę siedziby rodowej i w efekcie powstała istna forteca – fosy, kanały i kilka kręgów murów z basztami i wieżami obronnymi stanowi właśnie ten przykład przesadnych fortyfikacji. Bramy, strzegące wejścia do fortecy, są przedzielone licznymi kratami i okutymi żelazem wrotami. Poza tym każdy z trzech donżonów stanowi osobny kompleks zamkowy. Ilość żywności i wody w twierdzy tej pozwalają na utrzymanie się przez wiele miesięcy regularnego oblężenia.
Lecz twierdza ta ma również złą stronę – niemal w całości jest opustoszała, a lord d’Epee mieszka z rodziną i dworem w strażnicy przy zewnętrznym murze. Od dziesięciu lat nikomu nie udało się wyjść żywemu z któregokolwiek z donżonów. Piętnaście lat temu udało się to jedynie lordowi d’Epee, zachował on o dziwo zdrowy rozsądek i nie opowiedział nikomu, czego był świadkiem.
Aczkolwiek oferuje on ciekawą nagrodę za przyniesienie z położonego najbliżej donżonu pewnej pamiątki rodowej – poroża olbrzymiego jelenia. Poza tą nagrodą poszukiwacze mają prawo zachować wszelkie znalezione skarby. Wielu próbowało, lecz dotychczas nikomu się to nie udało.

Akwitania – stolica księstwa Akwitanii, gdzie to znajduje się zamek księcia. Położony jest na południowo-wschodnim zakątku krainy, w pobliżu granicy z Quenelles. Charakterystycznym znakiem zamku tego jest Ażurowa Wieża – wysoka iglica z mnóstwem okien, dzięki temu budowla ta wygląda, jakby była wykuta z kamiennej koronki. Krasnoludy oczywiście narzekają na stan budowli, lecz co ciekawe, pomimo już 100 lat istnienia wieża ta się nie zapadła. Od pół wieku jednak jest ona pod ścisłą ochroną – nie wolno jej nawet dotknąć, ani do niej wejść, gdyż grozi za to chłosta.
Wokół zamku rozciąga się stolica, w większości jednak opuszczona. Jedynym zamieszkanym terenem miasta jest zachodnia część, pełna kupców i rzemieślników i mimo prób oczyszczenia wschodnich dzielnic z niepożądanych lokatorów i apeli księcia, nadal ludzie nie kwapią się, by tam zamieszkać.