Cele krótkiej kampanii: zdobyć 15 regionów, pokonać następujące frakcje – Wenecja, Mediolan
Cele pełnej kampanii: zdobyć 45 regionów, w tym: Jerozolima
Początkowa liczba generałów: 3
Początkowa liczba regionów: 2 (M – 1, Z – 1)
Rys historyczny
Wyspa położona w pobliżu Półwyspu Apenińskiego. W czasach starożytnych teren greckiej kolonizacji, obszar władzy kolejno Kartagińczyków i Rzymian. W połowie V wieku Sycylia znalazła się w rękach Wandalów, którzy niewiele wcześniej opanowali Afrykę Północną. W roku 493 wyspę zdobyli Ostrogoci, a w 535 została wcielona do Bizancjum przez Belizariusza. W IX wieku (828) Sycylię podbili Arabowie i następnie rządzili nią przez kolejne dwa stulecia. Wyspę z rąk arabskich wydarli w latach 1060-91 Normanowie pod wodzą Rogera I. Roger II został w roku 1130 pierwszym królem Sycylii. Władca ten miał duży udział w przekazaniu arabskiej wiedzy Europie. Po śmierci ostatniego z normańskich królów w roku 1194 nowym władcą Sycylii został cesarz Cesarstwa Niemieckiego Henryk VI, a później Fryderyk II, który rządził wyspą od 1197 do 1250 roku.
W roku 1266 papież Klemens IV koronował Karola I z dynastii andegaweńskiej, który wcześniej zamordował syna Fryderyka II, Manfreda, na króla Neapolu i Sycylii. Jego rządy nie spotkały się jednak z ciepłym przyjęciem i w roku 1282 wybuchła rewolta, która zyskała nazwę „nieszporów sycylijskich”. Sycylijczycy wybrali sobie za króla Piotra III z Aragonii. Wywołało to wojnę między Andegawenami i Aragonią. W roku 1302 działania wojenne zostały zakończone. Władcą Sycylii został Fryderyk II z Aragonii, a południowe Włochy pozostały w rękach Andegawenów. Po wygaśnięciu sycylijskiej linii aragońskiej dynastii w roku 1409 władzę na wyspie objęła główna linia z Aragonii. Trzydzieści trzy lata później Alfons V zjednoczył Sycylię z królestwem Neapolu.
Na początku XVI wieku władzę w Hiszpanii (a tym samym i na Sycylii) przejęli Habsburgowie.
Porady taktyczne
Sycylia zalicza się do nacji mających wyjątkowo łatwą pozycję startową. Położona na peryferiach łacińskiego świata, bezpośrednio granicząca tylko z Papiestwem, ze strony którego i tak nie grozi jej żaden atak, stanowi państwo idealnie nadające się dla początkujących. Jednostki zaś – zwłaszcza normańscy rycerze – w początkowym okresie gry należą do najsilniejszych w swoim rodzaju. Usytuowanie w samym centrum baseniu Morza Śródziemnego naturalnie stwarza wiele możliwości ekspansji, w tym najatrakcyjniejsza na początek wydaje się być kolonizacja Afryki.
Palermo jest naszą najważniejszą bazą wojskową, a Neapol gospodarczym centrum. Na początku szybko zajmujemy Sardynię i ewentualnie Korsykę, choć w przypadku tej drugiej należy się liczyć z ryzykiem mediolańskiego desantu. Obie prowincje nie zaliczają się do najbogatszych ani najlepiej rozwiniętych, jednakże warto mieć je pod swoim panowaniem. Następnie warto skłonić papieża do zorganizowania krucjaty na Tunis. Można go bez trudu zająć w normalny sposób, jednak czyniąc to jako uczestnik krucjaty, dostajemy bonusy w postaci papieskiego poparcia, doświadczenia dla jednostek i unikalnych cech dla generała-krzyżowca. W dodatku, bardzo prawdopodobne, że parę tur później któryś z zakonów rycerskich zaproponuje nam budowę swej komandorii w Afrycę, co bez wahania należy przyjąć. Sam Tunis warto zamienić w miasto, jako że prowincja jest bogata. Jeśli tego nie zrobimy i pozwolimy, by nasze państwo składało się właściwie z samych zamków, szybko odczujemy to w postaci braku funduszy. Ważną rzeczą jest więc zachowanie proporcji, jeśli chodzi o ilość miast i twierdz.
Dalszy podbój Północnej Afryki jest równie banalny. Maurowie są bardzo słabi, a ich miasta leżą w dużej odległości, nie zdążą nawet zareagować, jeśli przeprowadzimy szybkie desanty na Algier i Trypolis.
Po zajęciu Północnej Afryki mamy do wyboru parę dróg ekspansji. Najciekawszą z nich wydaje się podbój Italii, z czym wiąże się wojna z Mediolanem i Wenecją oraz możliwość ekskomuniki. Państw włoskich, mimo ich niedużych wielkości, w żadnym wypadku nie należy lekceważyć. Są bardzo bogate i mogą wystawiać pokaźnych rozmiarów armie, szczególnie uważać trzeba na genueńskich kuszników, którzy czynią prawdziwe spustoszenie nawet wśród rycerzy. Można także zając Rzym, choć nie jest to konieczne, bo papieża otoczonego za wszystkich stron przez nasze prowincje i tak bez trudu da się kontrolować.
Po podbiciu Włoch będziemy najprawdopodobniej najsilniejszą nacją w grze, co pozwoli nam w pełni kontrolować sytuację. Ukończenie kampanii nie powinno stanowić problemu.
