Królestwo Danii

Cele krótkiej kampanii: zdobyć 20 regionów, pokonać następujące frakcje – Cesarstwo Niemieckie

Cele pełnej kampanii: zdobyć 45 regionów, w tym: Jerozolima

Początkowa liczba generałów: 2

Początkowa liczba regionów: 1 (M – 1, Z – 0)

Rys historyczny

Od czasów wędrówki ludów indoeuropejskich Dania była terenem osadnictwa plemion germańskich, m.in. Cymbrów, Teutonów, później Gotów. Z Danii przybyli do Brytanii Anglowie, Jutowie i Sasi. W ich miejsce przybyły do Danii plemiona z głębi Połwyspu Skandynawskiego, również trudniące się wojaczką i poszukujące żyznych gleb pod uprawę.

W ciągu VIII i IX wieku przybyli do Danii Wikingowie prowadzili dalsze wyprawy na wybrzeża Brytanii i Francji; założyli także silne przyczółki na słowiańskim wybrzeżu Morza Bałtyckiego (m.in. Kołobrzeg). W reakcji na zagrożenie ze strony ekspansywnego państwa Karola Wielkiego postępował jednocześnie proces konsolidacji rodzimych ziem. w pierwszej połowie X wieku lokalne państewka duńskie zjednoczył Gorm Stary; w X–XI wieku dokonała się chrystianizacja kraju (około 960 roku chrzest przyjął Harald I Sinozębny). Dania objęła Połwysep Jutlandzki, sąsiednie wyspy i południową część Półwyspu Skandynawskiego (Skania, Halland, Blekinge). W X–XI wieku królowie duńscy kilkakrotnie narzucali zwierzchnictwo ziemiom norweskim, a w pierwszej połowie XI wieku przejściowo opanowali również Anglię (Kanut Wielki).

W drugiej połowie XII wieku Dania rozpoczęła ekspansję na południowe wybrzeża Morza Bałtyckiego — od ujścia Łaby po Estonię, zagrażając także przejściowo należącemu do Polski Pomorzu. Zdobyte ziemie utraciła po klęsce w 1227 roku pod Bornhöved; w 1346 roku sprzedała Estonię Zakonowi Kawalerów Mieczowych. Progres politycznej pozycji duchowieństwa, a także możnowładztwa i rycerstwa w ciągu XI–XIV wieku doprowadził do osłabienia centralnej władzy króla (waśnie wewnątrzdynastyczne, interwencje zewnętrzne) i rywalizacji między możnymi a Koroną. W XIII wieku wykształcił się parlament stanowy (Danehof), zdominowany przez możnych. Mimo niekorzystnego przebiegu rywalizacji z niemiecką Hanzą (1370 rok – pokój w Strzałowie gwarantujący jej przywileje handlowe w Danii), od końca XIV wieku zaznaczył się wzrost wpływów duńskich w regionie. W 1380 roku doszło do unii personalnej z Norwegią, w 1389 – również ze Szwecją.

Wreszcie, w 1397 roku doszło do powołania tzw. unii kalmarskiej. Dania, Szwecja i Norwegia, sygnatariusze porozumienia, ustalili m.in. wybór jednego, wspólnego dla trzech państw monarchy. Priorytetowym celem dzialalności Unii było ograniczenie wpływów handlowych niemieckiej Hanzy w basenie Morza Połnocnego i Baltyckiego oraz uzyskanie ekonomicznej dominacji w tym regionie. Unia ostatecznie rozpadla się w 1523 roku.

Porady taktyczne

Szczęśliwa ojczyzna Hamleta nie graniczy na początku rozgrywki z żadnym pełnoprawnym państwem. Sytuacja nie jest jednak zbyt różowa – posiadanie jednej tylko prowincji, w dodatku z nienajwyższym przychodem, wymusza szybką ekspansję na zewnątrz. Radzimy jednak odpuścić sobie, przynajmniej na wczesnym etapie rozgrywki, szturmowanie Hamburga – narazi nas to na długotrwały konflikt z Cesarstwem Niemieckim i nawet jeśli papież będzie nas w tej wojnie popierać (co notabene jest bardzo prawdopodobne), koszty zbrojnych zmagań uniemożliwią realizację planu długofalowego rozwoju.

Zacząć wypada od rekrutacji silnej armii (wskazane jest korzystanie z najemników) i wyprawienie jej, pod wodzą następcy tronu lub samego władcy, na podbój Oslo oraz Sztokholmu. Dobra handlowe tych ziem, o ile rzecz jasna zawczasu zadbamy o zdobycie porozumień handlowych z Niemcami, Szkocją, Anglią etc., pozwolą nam sfinansować rekrutację kolejnych armii i dalszą ekspansję, tym razem już na kontynencie, konkretnie – w Europie Środkowo-Wschodniej. Bywa, że Królestwo Polskie nie cieszy się przesadną sympatią Stolicy Apostolskiej, dlatego należy śmiało podbijać graniczące z Polską ziemie rebelii i w razie czego być zdecydowanym na rozwiązanie zbrojne z jedynym liczącym się w tym rejonie Europy rywalem. Rozbicie Polski da nam asumpt do dalszej ekspansji. Zdobycze pozwolą opłacić rekrutację kolejnych potężnych armii, za pomocą których, z kilku stron (od wschodu, południowego wschodu oraz z naszej stolicy) zaatakujemy Cesarstwo. Nasze działania Papiestwo powinno przyjąć z radością, bardzo możliwe jednak, iż podczas dalszej ekspansji na tereny Niemiec czeka nas trwająca kilka tur przerwa na żądanie głowy Kościoła, ekskomunika bowiem przysporzyłaby nam poważnych problemów.

Po pokonaniu Niemiec i uprzednim podboju ziem wschodnich cel krótkiej kampanii powinien zostać osiągnięty. W przypadku długiego wariantu proponujemy podbić Bałkany (nieunikniona wojna z krajem Madziarów), skąd łatwo już będzie wyprawić, drogą morską czy lądową, krucjatę celem odzyskania Grobu Pańskiego.

Nasze Media Społecznościowe

Reklama

zapraszamy do współpracy.

YouTube Total War

Kanały YouTube

Oficjalni Partnerzy

Reklama





Ostatnie Posty