Czas Zmierzchu

1.4. Wojna Domowa i Czas Zmierzchu

Wraz z narodzinami Wiedźmiego Króla wojna przeszła w kolejną fazę. Malekith zyskał do pomocy potężną smoczycę – Sulekh. Ta czarna smoczyca wychowywana była w tajemnicy w Nagarythe. Malekith zmusił ją za pomocą mrocznej magii do poddania się jego woli. Była to ukryta broń w rękach Wiedźmiego Króla, który wyruszył naprzeciw zwolennikom Caledora. Mimo ciągłych zwycięstw Nagarythian w otwartej walce, ich siły były coraz szczuplejsze. Caledor prowadził bowiem wojnę podjazdową, atakując na tyły oddziałów buntowników. Minęło ponad 25 lat, a nadal nie było widać zwycięzcy w tej trudnej wojnie. W końcu doszło do otwartego starcia na polach Maledoru.
Wiedźmi Król mógł w końcu stanąć twarzą w twarz z Imrikiem vel Caledorem. Na swym czarnym smoku dowodził armią. Wysłał wszystkie dostępne siły na szeregi włóczników i łuczników Caledora. Czarodzieje Malekitha miotali pociskami magicznej energii w stronę Wysokich Elfów, z kolei potężne burze magii miały dziesiątkować oddziały Króla Feniksa. Lecz magowie z Saphery skutecznie rozpraszali działanie zaklęć wroga, rażąc przy tym wroga za pomocą ognistych kul.
Malekith widział, że plan spalił na panewce. Postanowił wziąć sprawy w swoje ręce – spadł na oddziały Asurów, zabijając wielu z nich za pomocą swej mrocznej magii. Towarzyszyła mu jego smoczyca, Sulekh, która swym trującym dymem spaliła setki Wysokich Elfów. Pociski odbijały się od opancerzonego ciała Malekitha, a on sam za pomocą swego miecza zabił trójkę elfich książąt – Tithraina, Carvalona i Finudela.
Caledor widział, że bitwa zaczyna coraz bardziej iść nie po jego myśli. Musiał zareagować, więc wraz z Białymi Lwami oraz milczącą Strażą Feniksa ruszył do ataku. Sulekh kłapnięciem szczęki wytrąciła miecz Caledora z ręki, powalając przy tym króla na ziemię. Malekith za pomocą swojej magii natomiast odrzucił w tył towarzyszących mu wojowników. W końcu stanął naprzeciw Caledorowi. Spojrzał, czekając na ostatnie życzenie młodego władcy. Wtedy Caledor chwycił Mirialith, Włócznię Północnego Ognia, z rąk Finudela, po czym przebił gardziel smoczycy. Ból był bardzo silny, smoczyca tego nie przeżyła. Padając na ziemię, zrzuciła Malekitha, wprost w szeregi walczących Strażników Feniksa. Wiedząc, że klęska zbliża się nieubłaganie, zarządził odwrót. Wyciął w pień otaczających go wojowników, po czym wydostał się z okrążenia. Choć to zwycięstwo ocaliło Ulthuan, było ono przejściowe.
Malekith darł się ze wściekłości. Był gotów w swym szaleństwie zawierzyć Demonom. Postanowił poświęcić w krwawym rytuale tysiące jeńców, przy tym zawarł pakt z istotami Chaosu. Tak też powstały Mroczne Elfy.
Malekith miał plan – uznał, że skoro nie może mieć tronu Ulthuanu, to nikt go nie będzie miał. Postanowił spróbować zniszczyć Wir. Zniszczenie Wiru mogło spowodować zatopienie wyspy, a tym samym zabić setki tysięcy Elfów. Urathion z Ullar, jeden z uczniów Malekitha, pojął szaleństwo nim kierujące i uciekł z Nagarythe, powiadamiając o wszystkim Caledora.

Ostrzeżeni przez Urathiona magowie Króla Feniksa podjęli wysiłki, by powstrzymać Mroczne Elfy. Było to bardzo trudne zadanie – czarnoksiężnicy Malekitha stanęli na szczytach czarnych wież, starając się przejąć władzę nad Wirem. Ulthuanem wstrząsnęło trzęsienie ziemi, góry zadrzały, a morza wezbrały, gdy mroczna i wysoka magia starły się ze sobą w zmaganiu o kontrolę nad Wirem.
Nocą Wiedźmi Król oraz mroczni czarnoksiężnicy wzmogli natarcie, przepełnieni demoniczną mocą. I było całkiem blisko, Wir już zaczął pękać, lecz nagle do żywych wrócili Caledor Obłaskawiacz Smoków i jego najpotężniejsi czarodzieje. Przywrócili moc Wiru, natomiast mroczna magia odbiła się od wirującej mocy, niszcząc Nagarythe i Tiranoc. Wiele ziem tych królestw zatonęło, ocean zmył całe miasta, natomiast ich mieszkańców spotkała straszna śmierć. Podobno te trzęsienia i eksplozja magii dotrzeć miała nawet do podziemnych sal Dawich. Malekith musiał się ewakuować. Czarnoksiężnicy Wiedźmiego Króla użyli resztek swej mocy, by wznieść ku niebu potężne miasta Mrocznych Elfów, zwane Czarnymi Arkami, i wyruszyć z dala od Ulthuanu, ku Ziemiom Dreszczu…