Królestwo Hiszpaniii

Cele krótkiej kampanii: zdobyć 15 regionów, pokonać następujące frakcje – Maurowie, Portugalia

Cele pełnej kampanii: zdobyć 45 regionów, w tym: Jerozolima, Grenada

Początkowa liczba generałów: 3

Początkowa liczba regionów: 2 (M – 1, Z – 1)

Rys historyczny

Od początku średniowiecza potomkowie Wizygotów na Półwyspie Iberyjskim musieli się zmagać z ekspansją Arabów i szerzącym się Islamem, który zagrażał jedności i bezpieczeństwu chrześcijan. W połowie VIII wieku Arabowie podbili wszystkie ważniejsze miasta oprócz obozowisk w Pirenejach i innych trudno dostępnych miejscach. Stamtąd rozpoczęła się legendarna Reconquista, czyli stopniowe wypieranie muzułmanów z Półwyspu. W 1085 roku znów Hiszpanie byli przeważającą siłą w regionie. Król Alfons VI zdobył Toledo, później jednak został pokonany przez Maurów i ich sprzymierzeńców, Almorawidów. Wprowadzili oni twarde, ortodoksyjne rządy, zabraniające wyznawania religii chrześcijańskiej. Podbili Granade, Malagę i Sewillę. Walencja została chwilowo wyzwolona przez El Cida, legendarnego bohatera walk z Maurami.

Wraz z przesuwaniem się granic chrześcijaństwa na południe, pod panowanie władców Kastylii i Aragonii dostawały się masy ludności muzułmańskiej i żydowskiej, które nie chciały emigrować do Granady bądź północnej Afryki. Zwycięzcy zapewniali im wolność wyznania i zachowanie majątków za cenę politycznej lojalności i wyższych niż w przypadku chrześcijan podatków. Kraje hiszpańskie były – przynajmniej do końca XIII wieku – miejscem, gdzie przedstawiciele różnych ras i religii mogli współżyć względnie harmonijnie pod rządami władców, którzy z dumą używali tytułu „monarchów trzech religii”. W dodatku świat chrześcijański i muzułmański nigdy nie był od siebie całkowicie odseparowany – prowadziły przecież wymianę handlową, utrzymywały dyplomatów i zawierały sojusze.

Ostateczna zbrojna konfrontacja i całkowite wyparcie politycznych stanowisk muzułmańskich z Półwyspu Iberyjskiego były jednak nieuniknione. W 1212 roku koalicja chrześcijańskich królestw iberyjskich pod wodzą władcy Kastylii Alfonsa VIII zdołała w wyniku zwycięskiej bitwy pod Las Navas de Tolosa wyprzeć muzułmanów z Hiszpanii środkowej. Maurowie skupili się teraz w Granadzie na południu Półwyspu, gdzie mieli utrzymać się aż do końca XV wieku. W 1492 roku Granadę ostatecznie podbił Ferdynand II Aragoński, odpowiedzialny także za polityczne zjednoczenie Połwyspu Iberyjskiego pod koniec XV wieku, które dało początek nowożytnemu państwu hiszpańskiemu. Jak się miało wkrótce okazać, punktem zapalnym, od którego rozpocznie się utrata zwierzchnictwa rodzimej dynastii aragońskiej nad dopiero co zjednoczną Hiszpanią, była Kastylia.

W 1504 roku zmarła królowa Izabela i chociaż Ferdynand II starał się utrzymać swoje zwierzchnictwo nad Kastylią, tamtejszy dwór królewski (Cortes Generales) na jej następczynię konorował córkę Izabeli – Joannę. Mężem Joanny był Filip, syn habsburskiego cesarza Maksymiliana I i Marii Burgundzkiej. Wkrótce po koronacji Joanna zaczęła wykazywać objawy poważnej choroby umysłowej. W końcu, w 1506 roku Filip obwołał się regentem panującym w jej imieniu. Zmarł niewiele później w niewyjaśnionych okolicznościach, najprawdopodobniej otruty przez obłąkaną żonę. Jako że ich najstarszy syn, Karol, miał tylko sześć lat, Cortes Generales zezwolił ojcu Joanny, Ferdynandowi, na rządzenie krajem jako regent.

Wydarzenia te stanowią początek władzy poteżnej dynastii Habsburgów w Hiszpanii. W 1516 roku, po śmierci Ferdynanda, na tron zunifikowanego osoba wladcy Imperium, obejmującego także Hiszpanię, wstąpił Karol I, w swoim czasie najpotężniejszy władca w chrześcijańskiej Europie.

Porady taktyczne

Rozpoczynamy władając jedynie dwiema prowincjami. W Toledo warto od początku rekrutować armię, która posłuży do obrony przed zakusami Maurów i Portugalczyków. Problemów ze strony tych nacji należy się spodziewać już od początku rozgrywki.

Zacząć należy od podporządkowania sobie dwóch prowincji rebelii: Saragossy i Walencji. W tej ostatniej stacjonuje armia pod wodzą El Cida, najlepszym wyjściem będzie zatem prowadzenie regularnego oblężenia (za pomocą odpowiednio sporej armii) do czasu, aż obrońcy sami wyjdą za mury i zaatakują. Po zdobyciu tych dwóch miast otworem staje przed nami ogromny rynek basenu Morza Śródziemnego. Budujemy dużą flotę i wysyłamy nią emisariuszy, by w imieniu naszego króla proponowali innym nacjom prawa handlowe i sojusz. Można pokusić się o budowanie wielkiej koalicji przeciwko Maurom, angażując w to, na prawach tymczasowych sojuszników, Egipcjan.

Od północnego zachodu nasze państwo graniczy z portugalską Pampeluną. W tym miejscu przed graczem stoją dwie możliwości: albo w ścisłym sojuszu z Portugalią (wzmocnionym małżeństwem) rozpocząć rekonkwistę, albo w pierwszej kolejności rozprawić się z chrześcijańskim rywalem, traktując go jako przystawkę przed głównym daniem, złożonym z innowierców. Przy nadal żenującym poziomie AI komputera wygodniejsze jest drugie wyjście, nigdy bowiem nie wiadomo, czy Portugalia, ramię w ramię z nami prowadząca z Kalifatem wojnę, w ramach pozbawionego racjonalnych przesłanek odruchu pokusi się o któreś z naszych miast, co niezmiernie skomplikuje nam sytuację.

Po wylądowaniu w Afryce i unicestwieniu Almohadów (przydatny jest, jak zawsze w takich przypadkach, atak z dwóch stron), można rozpocząć proces zbierania kolejnych ziem północnej części Czarnego Lądu. Osiągnąwszy granice Egiptu, gracz musi zadecydować, czy chce rozpoczynać długotrwałą kampanię wojenną, prowadzoną w oparciu o Papiestwo (krucjaty) i resztę chrześcijańskiego świata, a mającą na celu zdobycie całego Bliskiego Wschodu. W porównaniu z innymi państwami Europy Zachodniej zadanie mamy o tyle proste, że możemy prowadzić swoje wyprawy krótszą drogą, ziemiami Afryki Połnocnej.

Inny wariant rozwoju kampanii związany jest z wypowiedzeniem ryzykownej (ekskomunika) wojny Francji i podboju całej historycznej Galii. Jeżeli zdecydujesz się na takie rozwiązanie, warto jest zadbać o strategiczny sojusz z Anglią lub Niemcami, wzmocniony – w miarę możliwości – małżeństwem.

Niezależnie, co wybierzemy, koniecznością, głównie ze względów ekonomicznych, będzie zajęcie śródziemnomorskich wysp (Balearów, Korsyki i Sardynii).